Karol Kosek ur. 16.X.1924 we wsi Las, powiat Żywiec. Od 1929 r. do 1943
r. Mieszkał w Dubnie na Wołyniu, gdzie przeżył okupację bolszewicką (1939 –
1941) i hitlerowską w latach 1941 – 1943. W listopadzie 1943 r. uciekł wraz
z matką „przez zieloną granicę” do Krakowa. Po wojnie ukończył na UJ filologię
polską (1945 – 1949) oraz doktoryzował się w 1975 r.
Pracował jako nauczyciel języka polskiego i
historii. Uczył u Ks. Pallotynów „na Kopcu” pod Wadowicami (1949 – 1952). Na
stałe zamieszkał w Bielsku – Białej, gdzie uczył w Technikum
Mechaniczno-Elektrycznym (1952 – 1953), w Liceum Pedagogicznym (1953 – 1964), w
Korespondencyjnym Liceum Ogólnokształcącym (1964 – 1992). Równocześnie w latach
1970 – 1986 był starszym adiunktem i wykładową na Uniwersytecie Śląskim -
filia w Cieszynie.
W 1985 r.
otrzymał Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski. Wygłosił dziesiątki odczytów na
tematy religijno – patriotyczne. Opublikował ponad 20 rozpraw naukowych i
artykułów (w języku polskim, niemieckim i angielskim) w pismach krajowych i
zagranicznych, np. o H. Sienkiewiczu, J. Kochanowskim, Wł. Łozińskim i J.
Conradzie Korzeniowskim. Brał czynny udział w międzynarodowych sympozjach i
kongresach conradowskich, np.: w 1988 r. W Monachium, w 1990 r. w Baranowie
Sandomierskim, w 1996 r. w Lublinie i Kazimierzu Dolnym.
Współorganizował
towarzystwa naukowe, np. Towarzystwo Naukowe im. A. Mickiewicza,
Katolickie Stowarzyszenie Oświatowe, Partię Chrześcijańskich Demokratów.
Członek „Solidarności”. W latach 1992 - 1994 r. przewodniczący Regionalnej
Sekcji Emerytów i Rencistów NSZZ „Solidarność” i członek Krajowego Sekretariatu
„Solidarności” tejże sekcji w Łodzi. Był żonaty, zostawił troje dorosłych
dzieci, pięcioro wnuków. Odszedł do Pana 3 listopada 2004 r. Mimo łez z
rozstania zostawił w sercach najbliższych i radość, i nadzieję na spotkanie
TAM, w Wieczności.
Twórczość
literacka Karola Koska.
Twórczość
literacką zadebiutował w 1956 roku pracą „Moja droga do zawodu
nauczycielskiego”, napisaną w okresie krótkotrwałej „odwilży” w czasach
stalinowskich, za którą otrzymał drugą nagrodę w konkursie ogólnopolskim. Pracy
tej nie wydano, bo wkrótce „październik został cofnięty”, powróciła wroga
cenzura. W okresie rządów komunistów w Polsce nie mógł rozwinąć działalności
twórczej, ze względy na poglądy i postawę zdecydowanie przeciwne ideologii i
moralności ówczesnych władców.
Wznowił
działalność literacką po odsunięciu komunistów od władzy i nastaniu okresu
wolności słowa. Zaczął samodzielnie wydawać własne utwory, w których
przedstawiał kolejne etapy osobistych przeżyć jako nauczyciel, mąż i ojciec, na
tle ówczesnych wydarzeń w Polsce i świecie. Był zatroskany o Prawdę, Moralność
i Polskę, piórem chciał przypominać o tym, co najważniejsze w życiu. W ten
sposób wypełniał misję życiową, jaką otrzymał jeszcze gdy był dzieckiem, od
matki i ojca, gdy doświadczył zła, jakie przyniosła ateistyczna ideologia, gdy
Polska w 1939 roku pod hasłami wolności i szczęścia została podana w niewolę
fizyczną i niewolę ducha potędze ZSRR, a która to ideologia na całe
dziesięciolecia niszczyła duszę Polaków w powojennej Polsce.
W 1997 roku
wydał książkę „Od wyzwolicieli zachowaj nas Panie” (praca ta zdobyła jedną z
głównych nagród w ogólnopolskim konkursie). W 1998 roku wydał „Moja droga do
zawodu nauczycielskiego”, będąca opisem z lat 1939-1956 własnej pracy
nauczycielskiej w okresie stalinizmu. W 1998 wydał też książkę „ANTY - ludzie i
NIE - Moralność Socjalistyczna”, przedstawiając „niewiarygodne dziś biografie
nauczycieli i inteligentów, ich życie rodzinne i pracę zawodową na tle sytuacji
historycznej i ekonomicznej w latach 1953 – 1959”. W 2001 roku ukazała się jego
książkę „Dialektyczni władcy”, kontynuującą opis polskiej szkoły w epoce
komunizmu do 1964 roku. W 2003 roku wydał książkę „Polska krucjata w XX wieku”,
w której przedstawił korzenie polskości i wiary, z których czerpał przez całe
życie i własne przeżycia rodzinne i zawodowe, aż do pielgrzymki Papieża
Jana Pawła II do Polski w 2002 roku.